Gelukkig 'schoon' maar nu onzeker. Tips?

[Daphne]

Hoi,

Ik kan gelukkig zeggen dat ik een melanoom had. Deze is weggehaald (0,7mm), extra uitsnede van 1cm rondom, en daarmee ben ik medisch gezien klaar. Het nieuws knalde er wel in, ook door slechte informatie. Ik ben 34 jaar en heb kinderen van 4 en 1 jaar. Inmiddels weet ik gelukkig dat 0,7mm toch een relatief positief scenario was. En dat er nu feitelijk niks meer aan de hand is. Maar toch, nu 2 maanden later, merk ik stress. Ik val af zonder reden, en merk dat ik dan toch bang ben voor uitzaaiingen die ik niet zelf kan opsporen. Eerlijk gezegd ben ik gewoon bij elk onverklaarbaar pijntje stiekem bang dat er toch kanker zit in mn lijf. Ik ben zo geschrokken van een onschuldige moedervlek wat fataal kan aflopen, tenzij je het zelf snel genoeg opmerkt. Voelt alsof ik nu alles in de gaten moet houden.
Het is misschien overdreven, het is ook al weg. Maar zo voelt het dus niet. Hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan? Hoe kom je van die na-angst af? En vooral: herkennen jullie dit? Of stel ik me aan?

[Patricia]

Hoi Daphne,

Heel herkenbaar en logisch dat je je onzeker voelt. Mijn ervaring is dat de tijd je helpt om meer vertrouwen te krijgen. In mijn eerste jaar na de ontdekking van een melanoom van 0,9 mm ben ik een aantal keren naar de dermatoloog terug gegaan. Iedere keer dacht ik weer een rare moedervlek te hebben..wat overigens niet het geval was. Gaandeweg is mijn vertrouwen teruggekomen. Blijf op je huid letten en controleer regelmatig de lymfeklieren die het dichtste bij de melanoom zitten. 0,7 mm is een dunne melanoom met een zeer gunstige prognose. Veel sterkte!
Patricia

[Daphne]

Bedankt voor je reactie. Het is wel fijn om te lezen dat je het gevoel herkent. Misschien moet ik mijzelf ook maar toestaan om bij onzekerheid gewoon nog eens naar de dermatoloog te gaan. Juist omdat 0.7mm zo gunstige prognose heeft, voel ik me ergens dan toch alsof ik er teveel een issue van maak. Onterechte zorgen. Maar ja... Die zorgen zijn er toch, ik kan het niet zomaar een halt toeroepen merk ik :-/

[angela]

Ik heb in oktober de diagnose melanoom gekregen. Mijn melanoom was 1,2 mm. Groter dan die van jou dus, maar volgens de artsen in het AVL niet zoveel reden om bezorgd te zijn. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb een verleden met een angststoornis waarbij ik veel lichamelijke klachten had, door de stress.
Diezelfde klachten zijn nu terug, want mijn angststoornis is nu dus weer terug, maar die is nu dus waarheid. Ik voel ook vanalles in mijn lichaam, maar het is telkens ergens anders. Steekje hier, pijntje daar enz. Prikkelbare darm is ook weer terug. Ik moet nog onder het mes voor een re-excisie en poortwachtersklier verwijdering. Mocht dat allemaal goed zijn, dan moet ik het ook een plekje gaan geven. Ik blijf bij het AVL onder controle, elke drie maanden worden mijn moedervlekken nagekeken. Ze gaan ze bij mij mole-mappen. Ik heb dus over mijn hele lijf moedervlekken, dus ik vertrouw er geen eentje. Ik ga naar het Helen Dowling instituut, om te praten met een psycholoog. Zo hoop ik het een plaatsje te kunnen geven. Misschien is dat voor jou ook een idee. Stress doet nou eenmaal veel met je lichaam en dat moet je zien te doorbreken.

Sterkte en succes met het geven van een plaatsje van deze rotziekte.

[Daphne]

Hoi Angela, jij zit er nog midden in... Hopelijk hoef je niet al te lang te wachten op de vervolgstappen. Zeker als je die uitslagen nog niet hebt, is dat een hele vervelende periode. Bedankt voor je reactie & sterkte de komende tijd!