Ik ben een 33 jarige moeder van 3 jonge kinderen (6-5-1) Ergens in mei ging ik naar de dokter om een verwijsbrief te halen voor de dermatoloog omdat ik na de zwangerschap spataders op mijn kuitbeen heb over gehouden en daar wilde ik iets aan laten doen. Eenmaal bij de dokter heeft hij me bekeken en per toeval zag hij ook een moedervlek op mijn bovenbeen. De dokter vond ook dat ik die weg moest laten halen zodat het niet "iets" zou kunnen worden. Prima natuurlijk, als hij dat zegt doe ik dat. Heb jaren geleden vaker 2 moedervlekken weg laten halen omdat ze nogal dik erop lagen en er zaten witte pigmentvlekken om heen. En met die moedervlekken was niks mee aan de hand, dus ik dacht deze haal ik ook een keer weg uit voorzorg ergens in de winter. Afgelopen juli ging ik voor mijn spataders en een moedervlek op mijn bovenbeen naar de dermatoloog. Ik ging alleen omdat ik alleen ging voor een "onderzoekje" en een datum prikken voor de eventuele behandelingen die ik in de winter wilde plannen.
nou ik kwam van een koude kermis thuis...bij het zien van de moedervlek gingen bij de dermatoloog alle alarmbellen rinkelen...mevrouw 'zei hij' waarom ben je hier niet eerder mee gekomen. Slik, geen idee!!! nooit geweten dat het niet goed zou kunnen zijn. Hij vertelde me dat dit waarschijnlijk om een melanoom
ging en dat hij die zo snel mogelijk wilde verwijderen. Uuuhhhh oke.... ja en dat gaat vandaag nog gebeuren zei hij. Ik wist even niks meer te zeggen dan alleen VANDAAG NOG! Yep ik moest die zelfde middag om half 5 terug komen en toen kon ik naar huis...Alleen...volkomen overstuur...niet wetende wat er boven mijn hoofd ging...huilend in de auto naar huis, naar mijn ouders. Ook die enorm geschrokken van wat mijn vertelt was en dat ik die middag nog geopereerd moest worden. Mijn man gebeld en ook in tranen vertelt wat me overkomen was. 
Deze afspraak stond op woensdag en die dinsdagavond ervoor hebben we RTL late night zitten kijken en daar was Thijsje Oenema, die vertelde over moedervlekken, melanomen en haar uitzaaiing. Voorheen dat ik nog nooit van het woord melanoom gehoord totdat ze op tv plaatjes lieten zien van goede en fouten moedervlekken en bij het zien van het lijstje met foute moedervlekken schrok ik wel een beetje. Ik zei toen nog tegen mijn man, kijk dan die ene lijkt toch sprekend op die vlek op mijn been...beetje langwerpig, een moedervlek van een normale kleur met een plek die heel donkerbruin van kleur was. Maar nooit in de gaten gehad dat die vlek ooit verandert is, groter werd, jeukte nooit enz. Toen was ik toch heel blij dat ik de volgende dag gezien werd en anders was dit toch even een eyeopener om toch even langs de huisarts te gaan.
En daar ging ik weer 's middags terug voor de eerste operatie. Met een snee van 5 a 6 cm ging ik weer naar huis en dan komt het...een week wachten op de uitslag. Ik ben nog nooit zo BANG geweest. De arts zei nog tegen me dat ik niet moest gaan googlen maar dat doe je toch. Ik wilde weten wat een melanoom allemaal inhoud, dat had ik inderdaad beter niet kunnen doen. De meest nare scenarios passeerde mijn gedachten, veel angst dat het niet goed was (in gedachten 2 vriendinnen die met een andere kanker te maken hebben gehad) Nee he dat gaat mij toch niet overkomen. En dan alleen nog maar denkende aan mijn kinderen, ik kon alleen maar janken
. De week duurde enorm lang en de dag van de uitslag waren we gelukkig al vroeg aan de beurt. De uitslag was inderdaad melanoom met een dikte van gelukkig maar 0.3. Het hield in dat we er vroeg bij zijn en dat de kans op uitzaaiing nihil is, wel zou ik na de vakantie een tweede keer geopereerd moeten worden om de snijranden verder weg te snijden. Prima, dan maar een grotere jaap op mijn been als die troep maar weg is. Redelijk opgelucht naar huis, gaan genieten van de zomervakantie...pfff dat viel niet helemaal mee, me constant insmeren met factor 50, niet te lang in de zon, alle plekjes steeds blijven bekijken als je in je bikini aan het zwembad zit en overal onzeker over worden. pff gek werd ik van mezelf. 
Ook de tweede operatie heeft plaats gevonden, wel in een ander academisch ziekenhuis waar ik beter gecontroleerd ben op al mijn moedervlekken. Ik had een goed gevoel na alle controles en uitslagen en op mijn bovenbeen een snee van acht cm rijker en een kleine deuk omdat hij zo diep is weg gesneden. Allemaal mee te leven...geen probleem...(ben toch al getrouwd
) de uitslag daarvan was goed, geen cellen gevonden! FIJN.. nu kan ik weer onbezorgd verder leven.....NOT...ik kan het maar niet loslaten, ik blijf onzeker, angstig en bang dat er toch ergens nog wat zit. Wie herkent zich hierin, ik heb het gevoel dat ik me aanstel en ik vind het moeilijk om te zeggen tegen andere dat het eigenlijk niet goed gaat. Hoe leg je dat nou uit dat je niet lekker in je vel zit en dat je gedachten vooral in de avond zonder afleiding van het dagelijkse ritme afdwalen naar onzekerheid. Die stap om het bespreekbaar te maken is erg hoog, terwijl ik over andere zaken altijd heel open ben en alles vertel. Hebben andere soms ook deze gevoelens en wat doen jullie er mee, zijn er zelfs mensen die hulp gezocht hebben?
Ik hoop op reacties van lotgenoten.
Gegroet L.