Melanoom Breslowdikte 21 mm
Geplaatst: zo 05 dec 2021, 21:31
Hi allemaal,
Ik zie ergens de verwijzing naar facebook staan, maar daar ben ik twee maanden geleden mee gestopt. Dus ik hoop dat er hier ook nog mensen zijn.
Ik ben een 50 jarige vrouw, woon met mijn lief, de vader van onze dochters, in het oosten van het land. Onze dochters zijn het huis uit, de jongste sinds dit jaar, maar die boemerangt weer terug op dit moment.
Ik heb vorige week te horen gekregen dat ik een melanoom had (op mijn bovenbeen). Mijn huisarts dacht dat het een keloïd was. Enkele jaren geleden is er namelijk een biopt genomen uit een moedervlek, dat schoon was. De wond wilde alleen niet helen, en toen hij heelde bleef hij groeien, en groeide tot een keloid. Die 'keloïd' is door mijn huisarts weggesneden, maar wilde weer niet helen, en groeide nog harder terug. Mijn huisarts heeft er een paar keer een injectie ingezet, met iets dat een keloïd laat oplossen. Omdat het niet hielp, en ik de boel toch wel verdacht vond, heb ik een doorverwijzing naar een plastisch chirurg gevraagd. Al met al loop ik er dus al jaren mee.
Bij het bezoek aan de plastisch chirurg wilde hij me diezelfde avond helpen, maar kon pas de dag erna plaats krijgen op de ok. Toen ben ik dus geopereerd. Twee weken later kwam de uitslag, eerst via de huisarts, en vervolgens van de plastisch chirurg: het is een nodulair melanoom van 21,0 mm breslowdikte. Ik ben al besproken in een MDO waar ook de regionale kankerspecialisten bij zitten. De arts heeft met ons doorgenomen dat we gaan onderzoeken of er nog genezend kan worden opgetreden voor mij, of dat er palliatief kan worden behandeld.
Dinsdag krijg ik een PET/ct scan om te onderzoeken of ik uitzaaiingen heb. De arts heeft ons al gewaarschuwd dat dit waarschijnlijk is. Woensdag volgt de uitslag en gaan we het over een behandelplan hebben.
Alles gaat supersnel: maandag gesprek met de huisarts ('het is een melanoom'), woensdag gesprek met de chirurg ('het is een nodulair melanoom die erg dik is'), dinsdag PET CT scan, woensdag weer een gesprek met de chirurg.
En tegelijkertijd gaat alles heel langzaam: ik wil er niet de hele tijd mee bezig zijn, maar ik merk wel dat het me bezig houdt. En dan duurt een week lang.
We hebben twee dochter van 19 en 21, die ongelofelijk veel hebben meegemaakt de laatste zes jaar. Meer dan je welk kind dan ook gunt. En nu gebeurt er bij mij dit.
Ik probeer positief te zijn, en naar buiten toe lukt dit ook. Maar in mijn hartje ben ik dat niet. Ik ben gewoon heel bang.
Ik zie ergens de verwijzing naar facebook staan, maar daar ben ik twee maanden geleden mee gestopt. Dus ik hoop dat er hier ook nog mensen zijn.
Ik ben een 50 jarige vrouw, woon met mijn lief, de vader van onze dochters, in het oosten van het land. Onze dochters zijn het huis uit, de jongste sinds dit jaar, maar die boemerangt weer terug op dit moment.
Ik heb vorige week te horen gekregen dat ik een melanoom had (op mijn bovenbeen). Mijn huisarts dacht dat het een keloïd was. Enkele jaren geleden is er namelijk een biopt genomen uit een moedervlek, dat schoon was. De wond wilde alleen niet helen, en toen hij heelde bleef hij groeien, en groeide tot een keloid. Die 'keloïd' is door mijn huisarts weggesneden, maar wilde weer niet helen, en groeide nog harder terug. Mijn huisarts heeft er een paar keer een injectie ingezet, met iets dat een keloïd laat oplossen. Omdat het niet hielp, en ik de boel toch wel verdacht vond, heb ik een doorverwijzing naar een plastisch chirurg gevraagd. Al met al loop ik er dus al jaren mee.
Bij het bezoek aan de plastisch chirurg wilde hij me diezelfde avond helpen, maar kon pas de dag erna plaats krijgen op de ok. Toen ben ik dus geopereerd. Twee weken later kwam de uitslag, eerst via de huisarts, en vervolgens van de plastisch chirurg: het is een nodulair melanoom van 21,0 mm breslowdikte. Ik ben al besproken in een MDO waar ook de regionale kankerspecialisten bij zitten. De arts heeft met ons doorgenomen dat we gaan onderzoeken of er nog genezend kan worden opgetreden voor mij, of dat er palliatief kan worden behandeld.
Dinsdag krijg ik een PET/ct scan om te onderzoeken of ik uitzaaiingen heb. De arts heeft ons al gewaarschuwd dat dit waarschijnlijk is. Woensdag volgt de uitslag en gaan we het over een behandelplan hebben.
Alles gaat supersnel: maandag gesprek met de huisarts ('het is een melanoom'), woensdag gesprek met de chirurg ('het is een nodulair melanoom die erg dik is'), dinsdag PET CT scan, woensdag weer een gesprek met de chirurg.
En tegelijkertijd gaat alles heel langzaam: ik wil er niet de hele tijd mee bezig zijn, maar ik merk wel dat het me bezig houdt. En dan duurt een week lang.
We hebben twee dochter van 19 en 21, die ongelofelijk veel hebben meegemaakt de laatste zes jaar. Meer dan je welk kind dan ook gunt. En nu gebeurt er bij mij dit.
Ik probeer positief te zijn, en naar buiten toe lukt dit ook. Maar in mijn hartje ben ik dat niet. Ik ben gewoon heel bang.