Melanoomforum

Hallo,

in december werd ik door de huisarts doorgestuurd in verband met een 'verdacht plekje op mijn rug'. Ik heb toen gevraagd ook een moedervlek te onderzoeken. De volgende dag was ik bij de dermatoloog en anderhalf uur later werden het plekje en de moedervlek weggehaald. Het ging allemaal erg snel en daar schrok ik erg van. Ik had die urgentie niet verwacht. De dermatoloog gaf bij de excisie, op mijn verzoek, aan dat hij dacht dat het om een melanoom ging bij de moedervlek. Ik ging volkomen uit het veld geslagen naar huis. Bij de uitslag bleek de moedervlek inderdaad een melanoom te zijn, het verdachte plekje bevatte alleen onrustige cellen. De melanoom was heel dun, 0,3 mm, en de snijvlakken waren schoon, ook na de re-excisie. Ik heb dus alle reden om opgelucht en blij te zijn en iedereen was blij voor mij. Voor anderen is het leven doorgegaan, maar het lijkt wel alsof bij mij het verdriet blijft. Soms overvalt het me en dan moet ik huilen en voel ik me zo verdrietig.
Herkent iemand dit? Gaat dit over, moet dit slijten?

Bedankt voor jullie reactie,
Hetty

Hallo Hetty,

Wat jammer voor je dat je geconfronteerd bent met een melanoom, maar wel heel goed dat je ook naar je moedervlek hebt laten kijken en dat deze nu inderdaad nog erg dun is.
Ik hoop dat je nu onder controle blijft, ook voor de rest van je lichaam.

Je verhaal is uiterst herkenbaar voor mij, ik heb het ook maar heel moeilijk kunnen verwerken. Mede door de verkeerde medische gang van zaken om mij heen.
Inmiddels is het gelukkig alweer ruim 20 jaar geleden. Ik moest er constant aan denken, schrok er zelfs van als ik er even niet aan gedacht had.
Werd er ook erg depressief van, naar de huisarts gegaan, die zei neem maar een slaappilletje, u bent een sterke vrouw. Uiteindelijk kwam ik bij een psycholoog, waar ik geen klik mee had, maar ja, je kunt toch je verhaal doen.
Lid geworden van de Stichting Melanoom en tijdens de bijeenkomst en het praten met lotgenoten had ik voor het eerst had ik het gevoel dat ik op een plek was waar ik het gewoon erg mocht vinden dat ik een melanoom had. Later heb ik het zelfs op papier gezet en genoemd "mijn emotionele verwerking van het melanoom".

Op je vraag of dit zo blijft, nee zeker niet, het gaat over maar het kost (veel) tijd. Er werd gezegd, ga leuke dingen doen, maar ik kon niets meer bedenken wat ik leuk vond om te doen.
Ik ben er dus echt overspannen van geweest en elke keer denk je, het gaat nu wel goed, kwam je er toch achter dat je nog niet de oude was, merkte ik voornamelijk op verjaardagen enzo.

Misschien is het een idee om 6 april naar de informatiedag van Stichting Melanoom te gaan, de informatie is zeker de moeite waard, maar het praten met lotgenoten kan zo waardevol zijn.
De informatie hierover staat op de website van Stichting Melanoom.

Ik spreek uit ervaring, die dagen zijn echt geweldig goed. Hoop je te zien daar.

Wens je heel veel sterkte en het gaat zeker goed komen, meelevende groeten,
Marijke