Voorstellen
Geplaatst: zo 03 jun 2018, 15:13
Hallo,
Op 25 april was ik door de huisarts naar de dermatoloog gestuurd. Ik was net 4 maanden overgestapt naar deze huisarts omdat bij die ik er voor had, alles mis ging van afspraken maken tot te weinig medicatie uitschrijven.
Ik had al een lange tijd een donkere moedervlekken op me borst maar de vorige huisarts zei dat het niets was. Op 25 april had ik een aspraak over me medicatie en had een truitje aan waar dus die donkere moedervlek op me linkerborst te zien was. Ze keek er naar en zei gelijk ho, dit eerst, jij gaat naar de dermatoloog. Geschrokken gelijk bij thuiskomst een aspraak gemaakt en kon 4 mei terecht. De dermatoloog wou het liefst dat ik eigenlijk nog dezelfde dag terecht kon om 2 plekken te verwijderen maar er was geen plek. Dus de week erop had ik een afspraak bij chirurgie en is er 1 plek op me rug verwijderd en 1 plek op me borst. 2 weken afgewacht toen werd ik door de chirurg terug gebeld en werd me nachtmerrie waar. Op me rug was goedaardig maar op me borst kwaadaardig en behoorlijk actief. Hij zei, was je een half jaar later geweest, dan was het uitgezaaid. Afgelopen vrijdag tweede keer naar de chirurg gegaan voor extra weefsel verwijderen. Nu al 2 dagen nergens toe in staat van de pijn. Hopen dat dit snel over is en ik in ieder geval weer meer kan doen. Waar ik vooral moeite mee heb, is het niet begrepen worden. Bij de ehbo bijvoorbeeld, dat ik wil opstaan en de tranen in me ogen springen en gezegd word, doet het echt zo'n pijn, dat lijkt me sterk. Me familie en vrienden vinden dat ik me aanstel omdat het maar een melanoom is, niet wetende dat deze vorm kan uitzaaien. Ze snappen niet dat ik nu niet dat ik nu niet opruim, kook en vraag of hun de boodschappen willen doen. Ehbo zei dat het niet zo'n pijn kon doen, dus ik stel me aan.
Ik hoop hier mensen tegen te komen die het zelfde ervaren, vooral hoe ik hier mee om moet gaan. Mijn dochter snapt er helemaal niets van want die heeft autisme en me andere dochter woont niet meer thuis omdat het heel slecht met haar gaat. Dus daar sta ik nu ook alleen voor. Ik weet dat ik heel erg veel geluk heb dat het niet uitgezaaid is, maar voel me zo eenzaam en geestelijk is het ook aardig zwaar.
Op 25 april was ik door de huisarts naar de dermatoloog gestuurd. Ik was net 4 maanden overgestapt naar deze huisarts omdat bij die ik er voor had, alles mis ging van afspraken maken tot te weinig medicatie uitschrijven.
Ik had al een lange tijd een donkere moedervlekken op me borst maar de vorige huisarts zei dat het niets was. Op 25 april had ik een aspraak over me medicatie en had een truitje aan waar dus die donkere moedervlek op me linkerborst te zien was. Ze keek er naar en zei gelijk ho, dit eerst, jij gaat naar de dermatoloog. Geschrokken gelijk bij thuiskomst een aspraak gemaakt en kon 4 mei terecht. De dermatoloog wou het liefst dat ik eigenlijk nog dezelfde dag terecht kon om 2 plekken te verwijderen maar er was geen plek. Dus de week erop had ik een afspraak bij chirurgie en is er 1 plek op me rug verwijderd en 1 plek op me borst. 2 weken afgewacht toen werd ik door de chirurg terug gebeld en werd me nachtmerrie waar. Op me rug was goedaardig maar op me borst kwaadaardig en behoorlijk actief. Hij zei, was je een half jaar later geweest, dan was het uitgezaaid. Afgelopen vrijdag tweede keer naar de chirurg gegaan voor extra weefsel verwijderen. Nu al 2 dagen nergens toe in staat van de pijn. Hopen dat dit snel over is en ik in ieder geval weer meer kan doen. Waar ik vooral moeite mee heb, is het niet begrepen worden. Bij de ehbo bijvoorbeeld, dat ik wil opstaan en de tranen in me ogen springen en gezegd word, doet het echt zo'n pijn, dat lijkt me sterk. Me familie en vrienden vinden dat ik me aanstel omdat het maar een melanoom is, niet wetende dat deze vorm kan uitzaaien. Ze snappen niet dat ik nu niet dat ik nu niet opruim, kook en vraag of hun de boodschappen willen doen. Ehbo zei dat het niet zo'n pijn kon doen, dus ik stel me aan.
Ik hoop hier mensen tegen te komen die het zelfde ervaren, vooral hoe ik hier mee om moet gaan. Mijn dochter snapt er helemaal niets van want die heeft autisme en me andere dochter woont niet meer thuis omdat het heel slecht met haar gaat. Dus daar sta ik nu ook alleen voor. Ik weet dat ik heel erg veel geluk heb dat het niet uitgezaaid is, maar voel me zo eenzaam en geestelijk is het ook aardig zwaar.