Wat fijn om te horen dat de rust weer wat teruggekeerd is bij je, en dat je lichamelijke klachten ook bijgetrokken zijn.
Word je goed gesteund door je omgeving?
Hoe gaat het in zijn werk met een 2nd opinion? Stopt de behandeling dan bij het ziekenhuis waar je in eerste instantie zat? Of loopt het naast elkaar?
Bij mij wisselen het doemdenken en het optimistische elkaar af. Hoe vermoeider ik ben, hoe negatiever ik word. Ik durf soms te geloven dat het echt weg is, maar een ander moment ben ik ervan overtuigd dat ik niet oud zal worden en neemt de angst het over dat ik ons gezin achter moet laten.
Mocht het noodlot toeslaan, hoe bereid je je kinderen daar dan in hemelsnaam op voor

Ik wil geloof ik voorbereid zijn, het doemscenario helemaal uitgedacht hebben, voor ik het losser kan laten. Zodat ik mezelf niet kan verwijten dat ik me er niet op voorbereid heb bij wijze van

Groetjes Pluto