Goedemiddag, graag wil ik mij voorstellen.
Mijn naam is Ingrid ben 47 jaar en moeder van een zoon. Vorig jaar mei is er bij mij huidkanker geconstateerd, het plekje is in zijn geheel verwijderd en heb daarbij ook een schildwachtklierprocedure moeten ondergaan. Gelukkig waren er geen uitzaaiingen.
Maar zoals jullie ook allemaal weten krijg je om de 3 mnd controles. Voor elke controle ben ik bang, angstig en hoop dat ze niks vinden. Gisteren had ik weer een controle en daarbij is er weer een plekje gevonden en ook direct verwijderd, volgende week terug voor de uitslag. Door mijn angst ben ik mijzelf niet, wordt afstandelijk naar mijn vriend, familie en vrienden en waarom...geen idee. Ik weet er gewoon niet mee om te gaan. Graag zou ik willen weten of er op dit forum meerdere mensen zijn die hier last van hebben. Het is zo moeilijk uitleggen aan iemand wat je voelt, hoe angstig je bent.
Alvast bedankt voor het lezen van mijn bericht
Gr Ingrid
voorstellen
Re: voorstellen
Hallo Inge,
Heel moedig van jou om je verhaal met ons te delen.
Jou angst is voor mij en ik denk voor heel veel lotgenoten, helaas herkenbaar.
De angst die dan voor zo'n controlemoment door je lichaam giert is moeilijk in woorden uit te leggen..
Ook de angst na zo'n controle kan aanwezig blijven.
Ik ervaar angst over andere 'verkeerde ' plekjes/moedervlekken, pijntjes in mijn lichaam of lymfeklieren die wat opgezet zijn..
Ik heb deze angst besproken met de verpleegkundige.
Zij gaf aan (en ik had het zelf ook al bedacht) om hierbij hulp in te schakelen.
Het verhaal hier te delen luchtte mij ook op.
Op facebook is ook een besloten melanoomgroep die actief gebruikt wordt (melanoom lotgenoten site).
Ik hoop dat ik je wat heb kunnen helpen..
Groetjes Machteld
Heel moedig van jou om je verhaal met ons te delen.
Jou angst is voor mij en ik denk voor heel veel lotgenoten, helaas herkenbaar.
De angst die dan voor zo'n controlemoment door je lichaam giert is moeilijk in woorden uit te leggen..
Ook de angst na zo'n controle kan aanwezig blijven.
Ik ervaar angst over andere 'verkeerde ' plekjes/moedervlekken, pijntjes in mijn lichaam of lymfeklieren die wat opgezet zijn..
Ik heb deze angst besproken met de verpleegkundige.
Zij gaf aan (en ik had het zelf ook al bedacht) om hierbij hulp in te schakelen.
Het verhaal hier te delen luchtte mij ook op.
Op facebook is ook een besloten melanoomgroep die actief gebruikt wordt (melanoom lotgenoten site).
Ik hoop dat ik je wat heb kunnen helpen..
Groetjes Machteld
Re: voorstellen
Beste Machteld,
Dank je wel voor je lieve bericht.
De reden dat ik mij vandaag heb aangemeld is idd ook om met lotgenoten dingen te kunnen delen. Mensen om je heen kunnen je steunen en je aanhoren maar hebben niet het gevoel wat "wij" erbij hebben.
Gr Ingrid
Dank je wel voor je lieve bericht.
De reden dat ik mij vandaag heb aangemeld is idd ook om met lotgenoten dingen te kunnen delen. Mensen om je heen kunnen je steunen en je aanhoren maar hebben niet het gevoel wat "wij" erbij hebben.
Gr Ingrid
Re: voorstellen
Dag Inge,
Angst, zeker in het begin is zo herkenbaar, en daar kun je hulp bij vragen via je huisarts. Het Helen Dowling instituut is hierin gespecialiseerd, zie website, maaar er zullen meer mogelijkheden zijn.
In ieder geval heb je zo een schok meegemaakt, en bij iedere controle komt dat weer terug: zo herkenbaar. Tijd gaat hier een belangrijke factor in spelen -angst gaat nooit helemaal weg : maar kan zo op de achtergrond raken na verloop van tijd, dat het gewoon hanteerbaar is.
voor mij is het (sinds 2009) niet zo dat ik er nooit meer aan denk, integendeel, het blijft bij je maar het omgaan ermee wordt steeds makkelijker, het is zelfs zo dat ik voor uitslag van bijv echo- pas enkele uren van tevoren denk : het zal toch niet ?
Groet
Marti
Angst, zeker in het begin is zo herkenbaar, en daar kun je hulp bij vragen via je huisarts. Het Helen Dowling instituut is hierin gespecialiseerd, zie website, maaar er zullen meer mogelijkheden zijn.
In ieder geval heb je zo een schok meegemaakt, en bij iedere controle komt dat weer terug: zo herkenbaar. Tijd gaat hier een belangrijke factor in spelen -angst gaat nooit helemaal weg : maar kan zo op de achtergrond raken na verloop van tijd, dat het gewoon hanteerbaar is.
voor mij is het (sinds 2009) niet zo dat ik er nooit meer aan denk, integendeel, het blijft bij je maar het omgaan ermee wordt steeds makkelijker, het is zelfs zo dat ik voor uitslag van bijv echo- pas enkele uren van tevoren denk : het zal toch niet ?
Groet
Marti
Re: voorstellen
Hallo Inge,
Heel vervelend voor je om met een melanoom geconfronteerd te worden en inderdaad heel goed dat je het van je afschrijft.
Het is heel moeilijk om uit te leggen aan je omgeving (mensen die dit niet meegemaakt hebben) wat je voelt en waarom je angstig bent.
Zelf heb ik de diagnose ook als heel erg ervaren, ik moest er in het begin elke seconde aan denken.
Uiteindelijk waren gesprekken met lotgenoten en hulpverleners voor mij heel fijn.
Ik ben lid geworden van de Stichting Melanoom en kon al snel naar de eerste bijeenkomst met lotgenoten (was doodzenuwachtig om hier naar toe te gaan), maar dit voelde als een verademing, het was de eerste plek waar ik het zelf erg mocht vinden wat ik had, geen opmerkingen van, maak je niet ze druk, het is toch weg.
Mijn melanoom was in 1998 en het heeft best wel een paar jaar geduurd voordat ik voor mijn gevoel weer normaal functioneerde.
In het begin schrok ik er zelfs van als ik even niet aan mijn melanoom gedacht had, die periodes van er niet aan denken werden gelukkig steeds langer.
De omgeving zegt, je moet leuke dingen gaan doen, maar ik wist niets meer te bedenken wat ik leuk zou vinden of plezier aan dacht te hebben.
Het heeft de tijd nodig, misschien zou het een idee zijn om 8 april naar de informatie dag van de Stichting Melanoom in Amsterdam te gaan.
Het is heel erg fijn om met lotgenoten te praten en de informatie is altijd leerzaam. Ik ga er zelf ook heen, het is echt een aanrader, het helpt ook om wat sterker
naar je omgeving te staan.
Wens je heel veel sterkte en hoop dat het gauw wat beter met je gaat en misschien tot 8 april.
Groetjes, Marijke
Heel vervelend voor je om met een melanoom geconfronteerd te worden en inderdaad heel goed dat je het van je afschrijft.
Het is heel moeilijk om uit te leggen aan je omgeving (mensen die dit niet meegemaakt hebben) wat je voelt en waarom je angstig bent.
Zelf heb ik de diagnose ook als heel erg ervaren, ik moest er in het begin elke seconde aan denken.
Uiteindelijk waren gesprekken met lotgenoten en hulpverleners voor mij heel fijn.
Ik ben lid geworden van de Stichting Melanoom en kon al snel naar de eerste bijeenkomst met lotgenoten (was doodzenuwachtig om hier naar toe te gaan), maar dit voelde als een verademing, het was de eerste plek waar ik het zelf erg mocht vinden wat ik had, geen opmerkingen van, maak je niet ze druk, het is toch weg.
Mijn melanoom was in 1998 en het heeft best wel een paar jaar geduurd voordat ik voor mijn gevoel weer normaal functioneerde.
In het begin schrok ik er zelfs van als ik even niet aan mijn melanoom gedacht had, die periodes van er niet aan denken werden gelukkig steeds langer.
De omgeving zegt, je moet leuke dingen gaan doen, maar ik wist niets meer te bedenken wat ik leuk zou vinden of plezier aan dacht te hebben.
Het heeft de tijd nodig, misschien zou het een idee zijn om 8 april naar de informatie dag van de Stichting Melanoom in Amsterdam te gaan.
Het is heel erg fijn om met lotgenoten te praten en de informatie is altijd leerzaam. Ik ga er zelf ook heen, het is echt een aanrader, het helpt ook om wat sterker
naar je omgeving te staan.
Wens je heel veel sterkte en hoop dat het gauw wat beter met je gaat en misschien tot 8 april.
Groetjes, Marijke